Spałam sobie spokojnie, aż tu nagle zadzwonił mój budzik. Powoli podniosłam się z łóżka, leniwie przeciągnęłam swoje zastane po śnie kości i stanęłam na równe nogi.
Dziś jest czwartek i... test z matematyki do którego w ogóle się nie uczyłam... UPS! Zapomniało mi się troszkę... hmm może niech mi Lin napisze na dzisiaj zwolnienie? OK warto spróbować, a test napiszę jutro.
Podeszłam powoli do szafy i wyciągnęłam ubrania na dziś. Zabrałam ubrania ze sobą do łazienki.
Włożyłam na siebie ubrania i wyszłam z łazienki.
Udałam się naprzeciw do pokoju Lin, żeby napisała mi zwolnienie.
Zanim weszłam spojrzałam jeszcze na zegarek wiszący w przedpokoju, wskazywał on 7:17. Zapukałam po cichutku zanim otworzyłam drzwi z kopa wpadając do pokoju ze śmiechem wymalowanym na ustach.
- Cześć Lin - podeszłam do łóżka i odkryłam dziewczynę, która odwróciła się na bok i zakryła głowę poduszką - wstawaj jest 20 po 7, a ty masz dzisiaj na 8 do pracy. Podnoś dupę! A tak w ogóle to weź mi napisz zwolnienie z 3 ostatnich godzin bo wiesz na 5 mam matme i test do którego się w ogóle nie uczyłam bo zapomniałam. - szturchnęłam ją jeszcze raz palcem w bok, a ona wzdrygnęła się po czym gwałtownie podniosła się z łóżka.
- Pogięło cię do reszty? - spytała
- Pomyślmy... hmm... TAK! A teraz się podnieś i napisz mi zwolnienie noo!
- A wiesz, że tak nie ładnie? - powiedziała chwytając w rękę długopis i kartkę do ręki
- Tak, tak wiem no to pisz. Proszę o zwolnienie Selin Grey z 3 ostatnich lekcji z powodu wizyty u dermatologa. Z poważaniem Lin Sahamonte. No pięknie dziękuję i idź się ubieraj bo jak znam życie to się przez ciebie spóźnimy. - zakomunikowałam i wyszłam. Zamykając za sobą drzwi napotkałam Cher wychodzącą z pokoju już gotową.
- Hej jak się spało? - zapytała dziewczyna poprawiając sobie torbę na ramieniu
- Hmm no całkiem dobrze. Nauczona?- spytałam z zaciekawieniem
- Tak. Kułam się 3 godziny - odparła dumna z siebie
- Aha a mi Lin zwolnienie napisała hehe jak się chce to się da! - odpowiedziałam po czym weszłam do swojego pokoju spakować rzeczy do szkoły, a w tym zwolnienie. Przewiesiłam torbę przez ramie i zeszłam po schodach na dół do salonu. Weszłam do kuchni, ominęłam wysepkę sięgając jednocześnie jabłko. Wzięłam kęs i spojrzałam ukradkiem na zegarek wiszący naprzeciwko mnie. 7:26!
- Lin!!! Jasna cholera no! bo się zaraz przez ciebie spóźnimy no! - usłyszałam krzyk Cher.
- Już idę no! - weszłam do korytarza sprawdzić co się dzieje i właśnie wtedy zobaczyłam Lin zbiegającą ze schodów trzymającą w jednej ręce lusterko, a w drugiej pędzelek z pudrem.
- No pięknie! Gotowe? No to możemy jechać! - zabrzmiał jej głos po czym weszła do garażu po auto. My w tym czasie wyszłyśmy przed dom zamykając za sobą drzwi na klucz. Cher poszła zamknąć garaż po wcześniejszym wyjechaniu pojazdu z niego. Podeszłam do furtki i czekałam na Cher. Gdy ta podeszła razem wsiadłyśmy do samochodu i odjechałyśmy w kierunku naszej szkoły.
Po jakichś 7 minutach jazdy byłyśmy już pod ogromnym gmachem naszej szkoły. Wysiadłam z auta i zatrzasnęłam drzwi za sobą. Cher poszła w moje ślady i już razem ruszyłyśmy w stronę drzwi szkolnych. Pchnęłam ciężkie, mosiężne drzwi i skierowałam się w całkowitym milczeniu do mojej szafki. Otworzyłam ją po kilkukrotnym przekręceniu zamka i zostawiłam niepotrzebne mi książki. Pierwszą mam biologie... ugh nie lubię biologii bo zaraz za mną i Cher siedzi ten debil Harry ze swoimi przydupasami. Ale nie poradzę nic na głupotę ludzką... Weszłam jeszcze do damskiej toalety poprawić makijaż, a kiedy wyszłam zadzwonił dzwonek. Momentalnie moje ciało przeszły nieprzyjemne dreszcze na samą myśl o 45 minutach katorgi z tym debilem UGH!
*~Biologia~*
- Więc jak już mówiłam w organizmie człowieka znajduje się ... - bla bla bla! Powtarzasz to 4 raz w przeciągu 15 minut kobieto opanuj się! Pomyślałam, że zaraz tu umrę z nudów. Poczułam delikatne stukanie w plecy, automatycznie się odwróciłam. Był to ten idiota Harry.
- Czego? - zapytałam poirytowana
- A może coś milszego? Tak na dobry początek dnia? - zaproponował na co ja wywróciłam oczami
- OH OCZYWIŚCIE! JAKŻE MIŁO CIĘ ZNÓW WIDZIEĆ HARRY! - wycedziłam przez zaciśnięte zęby w sztucznym najszerszym uśmiechu na jaki moją twarz było stać.
- A może tak trochę mniej teatralnie, a bardziej szczerze?
- Nie jesteś moją matką, żeby mi o życiu decydować!
- Ale czemu ty się na mnie tak wydzierasz kobieto?!
- No, a czemu ty musisz być taki irytujący? Wszędzie się wpieprzasz, wtykasz nos w nie swoje sprawy, a na dodatek się do mnie jeszcze coś gadasz! Odwal się ode mnie bo cię po prostu nie lubię! Nie lubię twoich włosów, twoich dołeczków, twojego aroganckiego zachowania i tego, że gdy tylko spojrzysz na jakąkolwiek dziewczynę ona ma od razy KISIEL W MAJTACH! - wrzasnęłam na całą pracownię, aż naszą "rozmową zainteresowali się wszyscy w klasie. Serio to powiedziałam? Nie lubię być niemiła, ale tyn koleś działa na mnie jak płachta na byka! Pani profesor Cambridge aż rozdziawiła usta ze zdziwienia. Jejku, wszyscy się na mnie patrzyli z... wyrzutem? Łzy napłynęły mi do oczu kiedy przeleciałam wzrokiem po tych wszystkich złych na mnie twarzach. Wzięłam torbę do ręki i wyszłam z sali bez słowa. Poszłam do łazienki i otarłam łzy cieknące po moim policzku. Czemu tak zareagowałam? Sama nie wiem dlaczego. Może byłam za ostra dla Harrego? Widziałam w jego wzroku jakby... smutek, żal, rozpacz? Nie wiem czemu tak zareagował na moje słowa? Zwykle skakaliśmy sobie do gardeł, a teraz? Coś musi być nie tak. Usłyszałam czyjeś kroki, a po chwili do łazienki weszła moja pani profesor, a zarazem wychowawczyni. Kobieta około 45 lat podeszła do mnie i przyjaźnie potarła swoją ręko o moje plecy.
- Może mi wyjaśnisz czemu się tak zdenerwowałaś? - zapytał ciepło, tak jakby nie chciała, żeby się zamknęła w sobie.
- Ja um... sama nie wiem. Po prostu to przez tego głą.... Harrego. Denerwuje mnie swoim zachowaniem.
- A czym konkretnie? - ciągnęła temat dalej.
- Sama do końca nie wiem. Jest taki denerwujący sam w sobie, nie musi nic robić. - odparłam
- A może jest tak denerwujący bo mu się podobasz?
- Co?! - wrzasnęłam - Ja i Harry? O nie! Nigdy! My jesteśmy tak skrajnie różni i nie lubimy się więc to niemożliwe!
- A może to tylko ty go nie lubisz?
- Ale czemu on miałby mnie lubić? Ja nie jestem z tych dziewczyn co za nim latają z wywieszonym jęzorem. Jestem inna. - to ostatnie zdanie powiedziałam cicho ledwo słysząc sama siebie. A może jednak nie? NIE Sel ogarnij się on ci się nie podoba i go nie lubisz, no i od razu lepiej.
- Selin, chciałabym, żebyś wróciła do klasy i przeprosiła Harrego za swoje zachowanie.
- Że co?! O nie! Co to to nie! Nigdy go nie przeproszę! Nareszcie mu ktoś powiedział prawdę, a nie się z nim jak z jakimś jajkiem obchodzimy! On też jest człowiekiem i każdy musi się kiedyś w swoim nędznym życiu spotkać z krytyką środowiska. - bąknęłam
- Ale wiesz, że i tak musisz wrócić na lekcję prawda?
- Ugh.. no dobra. - wzięłam torbę i powędrowałam za nauczycielką do klasy. Gdy weszłam wszystkie pary oczu skierowały się na mnie. Prócz jednej. Jego. Usiadłam na swoim miejscu i spojrzałam ukradkiem przez ramie by zobaczyć co się dzieje z Harrym. Siedział smutny, przygnębiony i zrezygnowany. Czemu? Sama nie wiem. Może to co mówiła pani psor to prawda? Eee tam gdzie. Niemożliwe, żebym ja się podobała Harremu. Ja? Przecież on na skinienie palca może mieć każdą laskę w szkole, on niby chciałby mnie? Pff... chyba wszystkich pogrzało. Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek na przerwę. Jest nareszcie!
Wyszłam z sali i podeszłam do szafki odłożyć podręcznik do biologii i wyjąć do chemii. Gdy to zrobiłam zamknęłam szafkę i aż podskoczyłam bo za nią stał Harry, podpierając się ramieniem o szafkę obok.
- Pogięło cię?! - wyrwało mi się - chcesz żebym na zawał zeszła?
- Nie w żadnym wypadku. - powiedział tak bez energii
- Ejj... Sorry, że cię tak .. no wiesz upokorzyłam przed klasą, ale na to zasługiwałeś. - powiedziałam z zadowoleniem z własnej odwagi.
- Ale czemu uważasz, że na to zasługiwałem? Przecież nic ci takiego nie zrobiłem... chyba co nie? - zapytał z nutką niepokoju w głosie.
- Um.. no niby nic nie zrobiłeś..
- No właśnie! - wykrzyknął, aż się na niego wszyscy spojrzeli - to skoro ci ni nie zrobiłem to czemu jesteś taka oschła w stosunku do mnie?
- No bo mnie denerwujesz proste!
- Ale czym? Co ci takiego robię, że mnie tak nienawidzisz?
- A co wszyscy mają cię lubić i wielbić, a jak idziesz to całować po stopach? No wybacz ale się chyba lekko pomyliłeś! - wycedziłam i odeszłam w stronę sali gdzie miałam lekcje. O nie! Ten palant idzie za mną...
- Uh. Możesz się ode mnie odczepić? Nie chcę mieć z tobą kontaktu! Traktuj mnie jak powietrze! Tak jakbym nie istniała dla ciebie... Tak jak ty dla mnie.
Odeszłam cała nabuzowana emocjami. On stała tam tak w bezruchu... Nawet nie drgnął.
*~Po lekcjach~*
Czekałam na murku, aż zjawi się Lin i pojedziemy razem do domu. Siedziałam tu już ponad 5 minut, co się z nią dzieje? Nagle koło mnie ktoś usiadł. Przekręciłam głowę w bok mając nadzieję, że zobaczę obok mnie uśmiechniętą przyjaciółkę, ale się myliłam. Obok mnie siedział Liam, jeden z "przydupasów" Harrego. Liam jest w moim wieku, ale tak wypadło, że nie mam z nim lekcji i całe szczęście.
- Umm.. Cześć. - zaczął
- Taa hej.
- Jestem Liam.
- Tak wiem kim jesteś. Ty to jeden z tych przydupasów Harrego nie?
- Nie jestem jego "przydupasem" jak to określiłaś tylko przyjacielem.
- No i co w związku z tym?
- No w sumie to nic, ale chciałem z tobą porozmawiać.
- Ze mną? A o czym?
- A no o Hazzie.
- Oh nie tylko nie o nim. Błagam
- Czemu jesteś dla niego taka oschła?
- A ty co jego osobisty adwokat?
- Nie. Ale jest mi go szkoda, a nie lubię się kłócić więc przyszedłem porozmawiać jak człowiek z człowiekiem.
- Um.. ok.
- Co on ci zrobił?
- No niby nic ale mnie denerwuje swoim zachowaniem.
- Oh.. A może po prostu chce ci zaimponować?
- Mi? Haha, a niby czemu?
- No może dlatego, że mu się podobasz?
- Ja?! Hahaha, a to dobry kawał!
- Nie Sel, ja mówię poważnie. Od trzech tygodni bez przerwy nawija o tobie i o tym jaki to masz piękny uśmiech, albo jak to on by chciał żebyś się do niego uśmiechnęła i takie tam różne bzdety, ale mnie to wkurza bo nic poza tym nie mówi.. Bla bla bla Selin to Selin tamto bla bla bla i tak ciągle bez przerwy!
- Aha. No to ciekawie, ale on nie jest w moim typie - skłamałam, chyba?
- Ok, jakby co to tej rozmowy nie było... Ty nic nie wiesz.... - pomachał mi dwoma palcami przed oczami jak Jedi z gwiezdnych wojen i odszedł.
- Aha fajnie. - powiedziałam do siebie
- Co fajnie? - zapytała Lin podchodząc do mnie.
- Nie nic. Jedźmy już do domu. Jestem głodna
Wsiadłyśmy do auta i odjechałyśmy.
________________________
No i mamy pierwszy rozdział :) Następny pojawi się ( jak dobrze pójdzie ) za tydzień :))
Przepraszam za jakiekolwiek błędy i proszę o komentarze bo one baaardzo motywują !! :D ILYSM
